tekst en foto’s: Christina Vervaet (tak E)
Louis zag het levenslicht als jongste kind van Theophiel Vervaet en Florentina De Lagey in een gezin met elf kinderen op 12 mei 1932 te Lokeren.
Reeds als jonge knaap was hij heel geïmponeerd door alles wat met het Katholieke geloof te maken had, alsook zijn vrienden Pascal, Antoine en Clement waar hij toen mee omging. Samen deden zij regelmatig een eucharistieviering en spanden het dochtertje van zijn oudste zus, die in leeftijd maar 4 jaar scheelde met hem, voor hun kar om de mis op te dienen.
Vader Theophiel, heel actief in allerlei verenigingen, was samen met zijn broer Raymondus een van de stichters van het ACW in Lokeren. Tijdens de oorlogsjaren was hij vervangend voorzitter van de COO. Mede door zijn inspanningen kon hij zijn kinderen de kans geven om langer naar school te gaan., wat in die tijd geen sinecure was. Zo ook Louis liep school in het Sint-Antonius college in de Luikstraat waar hij als leerling uitblonk. Hij was een stille en zeer leergierige jongen met maar één wens, hij wou later priester worden. Na zijn studies is hij op 21-jarige leeftijd ingetreden bij de Minderbroeders Franciscanen op 25 augustus 1951.
Op 16 maart 1958 was zijn priesterwijding en kreeg hij de naam Jul-Eymard. Zijn jeugdvriend Antoine werd samen met hem gewijd. Zijn eerste mis diende hij op in het klooster van de H. Engelen in de Brugstraat te Lokeren. De kinderen van zijn broers en zussen werden allemaal door hem gedoopt.
Twintig jaar lang is hij een rusteloze trekker geweest, steeds op zoek naar diepere zingeving en verbondenheid.
Louis, een man met persoonlijke visie, hij studeerde veel, dacht na over wat hij las en was zeer gedreven om dit aan zijn medemensen over te brengen.
Na zijn afscheid als leraar in het St. Antoniuscollege in 1968 (foto hiernaast) werd hij onderpastoor te Laken.
Van daaruit trok hij naar Schaarbeek, Eeklo, Menen en Leuven altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen. In Vlaanderen was zijn trekkersleven voorbij.
In 1982 nam hij afscheid van zijn familie, medebroeders en vrienden en vertrok naar Chili Copiapo.
Hij was werkzaam o.a. bij de opleiding van de Chileense medebroeders-studenten. Door Chilenen, vooral de armsten en meest berooiden werd hij op handen gedragen. Een van zijn medebroeders over hem: ‘Louis was een eenvoudige minzame man, een man die zichzelf kon vergeten om anderen gelukkig te maken.’ Louis leefde heel sober en was met weinig tevreden.
Om de drie jaar kwam hij naar België om zijn familie op te zoeken. Hij logeerde bij zijn zus Madeleine en van daaruit trok hij dagen achtereen om zijn overige familieleden op te zoeken. Hij maakte voor iedereen apart tijd en we keken dan ook steevast uit naar zijn komst. Louis kon enorm genieten van een etentje met een goed glas bier.
Toen hij in 1997 naar België kwam was het al niet zo best met zijn gezondheid, hij kreeg regelmatig pijnscheuten in zijn zij. Terug in Chili kwam het verdict, Louis had leverkanker. Een lijdensweg was begonnen, maar Louis onderging dit allemaal met veel geduld, een diep geloof en zonder klagen. In de lente van 2000 kwam Louis naar Lokeren met het besef dat dit de laatste keer zou zijn (zie foto links).
Hij heeft lang getwijfeld om hier omringd door zijn dierbare familie de laatste maanden van zijn leven door te brengen maar zijn hart lag in Chili.
In juli 2000 namen we afscheid van hem …
De 24 uur lange terugreis heeft veel van hem gevergd. Louis kwam doodziek aan in Chili en is niet meer naar zijn dierbare Copiapo geraakt, hij werd opgenomen in een ziekenhuis in Santiago.
Half september schreef Louis in een fax, het koste hem toen heel veel moeite:
‘aan Madeleineken en al mijn lieve familieleden zeg ik, oneindige dankbaarheid voor alles!
Tijd en afstand zijn geen barrière om samen te zijn!’
Op 7 oktober 2000 is Louis zachtjes ingeslapen omringd door zijn medebroeders. Zijn pelgrimstocht was ten einde.
Louis werd naar zijn begraafplaats in Santiago begeleid door tal van Chileense bewoners.
